به قلم مدیر سایت

اسناد و مدارک فراوان در مورد رواج ازدواج با محارم، در گذشته، میان زرتشتی ها و نیز تأیید منابع دینی آنها وجود دارد. برخی مدارک چنان صراحت دارند که نمی توان برای کلمه ی «خویدوده» معنایی غیر از «ازدواج با محارم» احتمال داد.

یکی از اسناد، کتاب سوم دینکرد، دفتر یکم ـ از منابع کهن دینی زرتشتی ـ است. این کتاب برای عاقلانه و منطقی نشان دادن این کار زشت، اینگونه توجیه می کند که اگر بچه، فرزند خود و نوه ی انسان باشد (بچه، حاصل ازدواج شخص با فرزندش باشد)، شادمانی، شیرین کامی و آرامش بیشتری به دنبال خواهد داشت تا زمانی که بچه، فرزند خود و فرزند انسان غریبه باشد! همچنین این بچه، اگر حاصل ازدواج پدر و دختر باشد، برادر مادر نیز هست و اگر حاصل ازدواج پسر با مادرش باشد، برادر پدرش نیز خواهد بود.

پس اینکه برخی می گویند که «خویدوده» به معنای سرپرستی محرم است، درست نیست چون تصریح به فرزندآوری شده و نیز این واژه به معنای ازدواج با دخترعمو و امثال او نمی تواند باشد؛ زیرا با صراحت می گوید که بچه ای که به دنیا می آید فرزند شخص و فرزند فرزند اوست.

در کتاب فوق، صفحه 146 ـ 147 آمده است:
«آیا به روزگاران چه زمان روشنایی <دل و دیده> برخواهد جَست و برخواهد افروخت و بسی شادمانی و رامش با خود خواهد آورد؟ <آن زمان> که کسی فرزندی داشته باشد که فرزندِ <خود و فرزندِ> فرزندِ خود است یا <آن زمان> که فرزندِ <خود و فرزندِ> کسی جُدا ـ تخمه و جُدا ـ شهر باشد؟
اینجاست که می سزد آن شادمانی و شیرین کامی و رامش برخاسته از زایشِ پسری از خود و دختِ خویش چندین برابر باشد؛ زیرا که <آن فرزند> برای آن مادر، برادر نیز می باشد.
و آن <فرزندی> که از خویدودهیِ پسر و مادر زاییده شود، برای پدرِ خود برادر نیز خواهد بود.
این است راهِ رامشِ بی پایان و نیایش و نیک بختی (= سعادت / خوشروانی) و هیچگاه زیانِ این کار، اَفزا (افزون) بر سودش نخواهد بود و هیچگاه نیز آهوی آن، اَفزا بر نیکوییِ سرشتینش نخواهد گشت».

کتاب سوم دینکرد دفتر اول ص 146 ـ 147